در کنجکاوی هایم دیدم آدم های بـدبـخت، کسانی بودند که تو زندگی شون حداقـل یک دل رو شکسته بودند، و اغلـب بیشتر از یک دل. همونـطور که صدای ما به کوه می خوره ( پژواک) و بـه سمت خودمون بـرمی گرده، ایـن جهان طوری آفریده شده کـه اثرات کردار ما در آینده، بصورت مشکلات، سختی ها، حوادث و بدبختی بـه سمت خودمون برمی گرده.
.
“بـرمی گـرده” پـاسـخ قـدیـمی معـمای راز خوشبختی وسعادت انسان بـود.
.
.
غـم را خدا نـیـافـریـد، انسان آفـریـد
.
خوش بختی ، تـنـهـا پیشنهاد خدا به انسان بود
.
اما انسان ها زشتیهـا را خلق کردند و امروز پژواک گذشته خویش را ملاقات میکنند
